Laatste dagen Nicaragua

León - Somoto - Estelli - Managua

Onze laatste week in Nicaragua is aangebroken en we hebben een aantal leuke dingen en accomodaties in het vooruitzicht!

In Leon verblijven we 3 nachten. We hebben een hele fijne accommodatie (officieel is het een hotel, maar het zijn allemaal bungalows in de tuin om het zwembad) waar we telkens zo'n beetje de enige gasten zijn. We komen laat aan na de reis van ometepe naar Leon. De volgende dag verkennen we het stadje Leon en gaan naar het strand. Wauw, deze gouden wolken wanneer de zon ondergaat in de zee en de branding mijn voeten kust, is voor mij het perfecte ansichtkaartje van Nicaragua. Teleurstellend genoeg vangt de camera niet hetzelfde beeld als we zien dus besluiten we er maar extra van te genieten.

De volgende dag stonden er twee tours op het programma die we via het hotel hadden geboekt. Als eerste een cursus Nicaraguaans koken. We werden opgehaald bij ons hotel om eerst inkopen te doen bij de markt. Toevallig was de eigenaar van dat bedrijf Nederlands. Hij is hier 12 jaar geleden komen wonen en heeft nu al 10 jaar een eigen bedrijfje die verschillende tours organiseerd. Zijn vrouw heeft hier een eigen restaurant. Na een praatje met hem te hebben gemaakt begeleide een local ons verder op de markt en bij het koken. We konden kiezen uit een ' old Indian dish' of leguanen soep. Voor de laatste optie moesten we de arme, nog levende en vastgebonden beestjes -die zielig in een schaal opgepropt naar ons lagen te kijken- zelf doodmaken om zo de meest verse soep te maken. Nee bedankt. Één blik was voor mij genoeg. Ik wilde ze bijna kopen en bevrijden. Hoe hypocriet ook, omdat we zelf ook vlees eten, maar daar hoeven ze niet onnodig voor te lijden.

We kregen een lijstje met de benodigdheden en hoeveelheden in het Spaans en moesten deze zelf bestellen. Vervolgens stapten we achterin in een omgebouwd mini vrachtwagen, die tegenwoordig dienst doen als opgepropte mega taxi's voor locals. Maar goed dat onze gids meeging, aangezien we geen idee hadden wanneer we eruit moesten. We gingen er uit in een arme buitenwijk van León om de volgende benodigdheden te halen. Olie en kruiden bij een mini supermarktje bij iemand thuis aan de weg en tortillas en maisdeeg op een binnenplaatsje waar een paar vrouwen 10 uur per dag zo'n 1500 tortillas per persoon maakten. En dat voor een salaris van 133 Cordoba per dag (€4,50). Desondanks kregen we een spoed cursusje tortilla maken (deeg vormen tot een tortilla) om onze eigen tortillas vervolgens mee te nemen naar de plek waar we gingen koken.

We wisten van te voren niet echt wat we konden verwachten maar dat we zó back to basic gingen koken was natuurlijk wel echt de ultieme ervaring. Helemaal op de manier zoals een Nica dat ook zou doen. In een buitenwijk met weinig voorzieningen, tussen de dieren en de planten, op een geïmproviseerd keukenblad tussen twee bomen, moesten we onze lunch bereiden. Eerst de groente en fruit snijden, vervolgens sinaasappels uitpersen (jawel, slechts met de hand en een zeefje voor de pitjes) en het vlees na het koken met een steen kapot slaan tot dat het zo zacht was dat je het uit elkaar kon trekken. Daarna het deeg oplossen in water (100% maïsmeel + water) met achiote (een kruid dat aan paprikapoeder doet denken). Vervolgens alle ingrediënten in de pan en inbinden met het vloeibare maïsmengsel en na een halfuurtje pruttelen zette we een heerlijke maaltijd op tafel. Serveren met een frisse salade en tortilla en buen apetito!

Later die middag stond de Cerro Negro op het programma. Deze zwarte vulkaan staat bekend om het feit dat ze in 1999 nog een zware uitbarsting had en dat deze van de 19 vulkanen die Nicaragua rijk is, de grootste bedreiging vormt wanneer hij uitbarst. Maar op dit moment is de vulkaan rustig, wat hem ideaal maakt om er vanaf te sandboarden.

Veel later dan gepland werden we opgehaald door twee mannen. Na een klim van een klein uurtje met ons board, uitrusting en genoeg water op de rug, kwamen we bovenaan de vulkaan. Met uitzicht op de krater en opnieuw een prachtige zonsondergang. Het was wel heel bewolkt en donker maar uiteindelijk kwam de zon prachtig rood onder de wolken tevoorschijn en verdween weer achter de vulkaan. Tijd om ons pak aan te doen. Na een korte instructie maakten we ons klaar om te gaan. Inmiddels was het al zó donker dat we het teken die de gids ons gaf vanaf halverwege de afdaling bijna miste. Op deze afdaling kon je met je board en de juiste techniek 80 km per uur halen, was ons verteld. Maar ik denk dat ik de 30 nog niet haalde. Dat had er ook mee te maken dat we de gladde baan niet meer konden zien en er net naast zaten. Het was een beetje teleurstellend, als we 15 minuten eerder waren gegaan, hadden we er nog wat van kunnen zien. Enfin. Niet getreurd want het volgende avontuur lag al weer op de loer.

De auto waar we mee gebracht en opgehaald werden zat met één wiel vast in het losse zand aan de voet van de cerro negro. De 3 mannen die er bij waren leken er niet zoveel verstand van te hebben en kwamen -door heel veel gas te geven in de hoop dat het zou helpen- nóg dieper vast te liggen. Remco heeft hier in Zuid Afrika al eerder mee te maken gehad en probeerde de mannen te helpen. Eerst probeerden we stenen onder het wiel te krijgen, omdat dat zo'n beetje het enige was wat we er onder konden krijgen. Vervolgens het board dat we gebruikt hadden om de vulkaan af te glijden, maar die bleek toch te glad. En remco maar tips geven. Hij won daarmee hun vetrouwen en mocht een poging doen zelf in de 4x4 te stappen. En ik bijschijnen met de zaklampen op de telefoons en vertalen met het Spaans dat ik kan voor Remco, omdat ze geen Engels konden (op de gids ná). Omdat de jongens de verkeerde richting hadden aangeven waar we heen moesten, was het voor Remco ook onduidelijk. Na een tijdje proberen kwam de man die verderop woonde en de tours organiseerde ons redden. De manoeuvres die hij uithaalde om de auto uiteindelijk op de verharde weg te krijgen waren echt bewonderlijk, dit had hij duidelijk vaker gedaan!

Later die avond waren we uitgenodigd door de Neder-Nica van de kook cursus om een quiz te doen met nog meer Nederlanders die hier woonden in een restaurant van een vriend van hem (ook een Neder-Nica). 5 categorieën met elk 5 vragen in het engels en Spaans. Onze tafel werd uiteindelijk 3e en we mochten de literfles gewonnen rum mee nemen!

Na een lange dag konden we goed slapen om zo op tijd richting Somoto (heel noordelijk, halfuurtje van de grens van Hondouras) te rijden. Bij een super basic accommodatie hadden we voor 20 dollar een kamer voor 2 met slechts een bed. Prima voor één nacht. De volgende dag moesten we namelijk weer vroeg op voor de canyoning tour die op de planning stond.

We waren met nog 2 Duitsers en de gids. Stukjes klauteren over de rotsen( vind dit berggeitje wel mooi) , stukken zwemmen (of beter gezegd drijven in het zwemvest) en natuurlijk van de canyons springen. 3 meter, 5 meter, 7 meter, 10 meter en 20 meter. Al lieten we het na 5 meter aan onze gids over. Je hoefde niet te springen, alleen als je dat wilde. Bij sommige kon je zelfs duiken. De Canyon is 150 tot 200 meter hoog. Onze gids liet ons verschillende dieren zien. Bijen in de rotswand, grote blauwe vlinders, vogels, vleermuizen in de grotten verscholen en -jawel- spinnen die over het water kunnen lopen. Je begrijpt dat ik daarna lichtelijk getraumatiseerd was en de rotswanden zo min mogelijk aanraakte.

Tijdens de pauze vermaakte de gids zich met steentjes ketsen en stenen gooien en mikken naar een gat in de rots aan de overkant. En hij hield van competitie, als een kind zo blij was hij, haha.

Na een tocht van zo'n 6 uur waarin we hebben gewandeld, geklouterd, gezwommen, gevaren en nog meer gelopen, kwamen we weer bij het hostel aan. Na een lunch van gallo pinto ( rijst met bonen, het nationale eten in Latijns Amerika) pakken we de tassen weer en stappen in de auto: op naar Estelli.

In Estelli zijn we maar één nachtje, omdat terug naar managua rijden wellicht te ver is om te rijden. We komen tegen zonsondergang aan en rusten een beetje.

Onderweg naar Managua worden we voor de tweede keer aangehouden door politie. Dit keer geen controle maar een heuse overtreding. Remco had niet mogen inhalen op dar stuk. Een beetje interessant doen. Maar ze konden geen Engels dus we begrepen er niks van. Natuurlijk wel dat ze ons wilden bekeuren, maar wij hielden ons dom. 'no lo se, no lo comprendo, la multa? Que senifica?' haha, zo zijn we er mooi onderuit gekomen want we mochten weer door rijden.

De laatste avond in Managua komt in zicht en zullen Nicaragua morgen verlaten voor bestemming nummer 2: Costa Rica! Tot zover dus Nicaragua.

We hebben genoten. Nicaragua is echt wel een leuke bestemming om te reizen en ik zou het iedereen aanraden! Goedkoop, veilig en divers. Bovendien zijn de inwoners verschikkelijk aardig en bereid te helpen. Tranquilo in the air!!

Hasta la proxima, oftewel; tot de volgende!

Valerie