Auckland, the city that never sleeps
Door: Valerie
Blijf op de hoogte en volg Valerie
17 Februari 2013 | Nieuw Zeeland, Auckland
Kia Ora! Vanuit hartje Auckland typ ik hier vanuit een internetcafé mijn eerste blog.
Na van iedereen afscheid te hebben genomen begint de reis dan écht. Dinsdag de 12e zijn we om 20:00 op het vliegtuig gestapt.
De zenuwen gieren door mijn lichaam. Ik sta op het punt om naar de andere kant van de wereld te vliegen. Wat een heerlijk gevoel, wanneer we opstijgen. Ik zag erg tegen het vliegen op vanwege mijn vliegangst maar had ook ontzettend veel zin in het avontuur. De eerste vlucht van Amsterdam naar Seoul (Zuid Korea) verliep goed. We hebben haast geen turbulentie gehad, de stewardessen waren heel aardig en we werden goed verzorgd (omdat ik weinig honger had zelfs een koriaanse maaltijd besteld incl zeewiersoep, haha, uiteindelijk alleen de rijst gegeten maar wel alles geproefd.) Het gekke was wel dat, doordat je meteen aangepast word aan de Koreaanse tijden, we midden in de nacht ontbijt kregen (in Seoul is het ongeveer 8 uur later). Het was warm in het vliegtuig en de tijd ging heel langzaam. We waren heel blij toen we na bijna 11 uur het vliegtuig uit konden in Seoul. We snakten naar wat frisse lucht maar konden het vliegveld niet af, het was overal zó warm! We hadden drie uur om over te stappen. Dat leek in eerste instantie lang maar het was te kort om bij te komen. De Koreanen die we om hulp vroegen waren heel aardig allemaal, alleen niemand spreekt één woord Engels.
De tweede vlucht van Seoul naar Auckland, die meer dan elf uur duurde , ging ook erg goed. Dit keer hebben we snachts wel wat turbulentie gehad, maar niet om bang van te worden. Slapen lukte, in tegenstelling tot de eerste vlucht, wél. Na een wijntje en een Whiskey konden we ons dan toch toegeven aan de vermoeidheid. Als je er midden in de nacht even uit gaat om je benen te strekken en een rondje te lopen, doe je wel inspiratie op hoe je allemaal in een vliegtuig stoel kunt slapen. Sommige winnen de originaliteitsprijs, erg grappig! Toen we dan eindelijk aankwamen in Auckland moesten we tot onze grote teleurstelling nog heel lang wachten, door drie controles voor we naar de bagage konden. Het lijkt wel of ze je het land niet in willen hebben, zo kritisch kijken ze of je niks verkeerds hebt ingevuld op het formulier dat je van te voren in moet vullen. Toen we uiteinelijk ons ' Visitor VISA' kregen en de bagage op haalden, wisten we niet hoé snel we de frisse buitenlucht op moesten snuiven. Wát een euforie, het moment dat we na zo'n reis weer naar de buitenlucht toe konden. Het zonnetje scheen er en het was nu al prachtig! Het was donderdagochtend de 14 februari om acht uur s'ochtends, lokale tijd. Een in totaal meer dan 28 uur durende reis.
Inmiddels zijn we vier dagen verder en we hebben nog wel last van de jetlag. Zowel fysiek als mentaal nog wat vermoeid, maar het is hier goed vertoeven. De afgelopen dagen hebben we in het centrum van Auckland doorgebracht. Aucland is een mooie stad. Nooit stil en vanuit het hostel, waar we nu al drie dagen verblijven, ook nooit donker. Vanuit het balkon kijken we uit over een drukke winkelstraat. De mensen hier zijn allemaal zó vriendelijk en willen je allemaal erg graag helpen. Ook heel fijn dat iedereen hier gewoon Engels spreekt. We hebben de afgelopen dagen veel door de stad gewandeld en de omgeving verkend. We hebben ons favourite koffiebarretje al gevonden en genieten volop van de zon (en natuurlijk meteen verbrand), het uitgaansleven ontdekt en heerlijk gegeten.
Morgen beginnen we met de buspas, die we al in Nederland hebben geboekt. We reizen met Stray. Ik heb de ' Go Everywhere pass' en Lars heeft de 'Short Maximus pass'. De routes wijken iets van elkaar af maar we zullen het grootste deel samen reizen. Let the adventure begin!
Voor de zelfde reis, maar dan vanuit andere ogen, verwijs ik jullie door naar Lars zijn pagina: www.larsnieuwzeeland.waarbenjij.nu.
Greetings from far away,
Valerie.
Na van iedereen afscheid te hebben genomen begint de reis dan écht. Dinsdag de 12e zijn we om 20:00 op het vliegtuig gestapt.
De zenuwen gieren door mijn lichaam. Ik sta op het punt om naar de andere kant van de wereld te vliegen. Wat een heerlijk gevoel, wanneer we opstijgen. Ik zag erg tegen het vliegen op vanwege mijn vliegangst maar had ook ontzettend veel zin in het avontuur. De eerste vlucht van Amsterdam naar Seoul (Zuid Korea) verliep goed. We hebben haast geen turbulentie gehad, de stewardessen waren heel aardig en we werden goed verzorgd (omdat ik weinig honger had zelfs een koriaanse maaltijd besteld incl zeewiersoep, haha, uiteindelijk alleen de rijst gegeten maar wel alles geproefd.) Het gekke was wel dat, doordat je meteen aangepast word aan de Koreaanse tijden, we midden in de nacht ontbijt kregen (in Seoul is het ongeveer 8 uur later). Het was warm in het vliegtuig en de tijd ging heel langzaam. We waren heel blij toen we na bijna 11 uur het vliegtuig uit konden in Seoul. We snakten naar wat frisse lucht maar konden het vliegveld niet af, het was overal zó warm! We hadden drie uur om over te stappen. Dat leek in eerste instantie lang maar het was te kort om bij te komen. De Koreanen die we om hulp vroegen waren heel aardig allemaal, alleen niemand spreekt één woord Engels.
De tweede vlucht van Seoul naar Auckland, die meer dan elf uur duurde , ging ook erg goed. Dit keer hebben we snachts wel wat turbulentie gehad, maar niet om bang van te worden. Slapen lukte, in tegenstelling tot de eerste vlucht, wél. Na een wijntje en een Whiskey konden we ons dan toch toegeven aan de vermoeidheid. Als je er midden in de nacht even uit gaat om je benen te strekken en een rondje te lopen, doe je wel inspiratie op hoe je allemaal in een vliegtuig stoel kunt slapen. Sommige winnen de originaliteitsprijs, erg grappig! Toen we dan eindelijk aankwamen in Auckland moesten we tot onze grote teleurstelling nog heel lang wachten, door drie controles voor we naar de bagage konden. Het lijkt wel of ze je het land niet in willen hebben, zo kritisch kijken ze of je niks verkeerds hebt ingevuld op het formulier dat je van te voren in moet vullen. Toen we uiteinelijk ons ' Visitor VISA' kregen en de bagage op haalden, wisten we niet hoé snel we de frisse buitenlucht op moesten snuiven. Wát een euforie, het moment dat we na zo'n reis weer naar de buitenlucht toe konden. Het zonnetje scheen er en het was nu al prachtig! Het was donderdagochtend de 14 februari om acht uur s'ochtends, lokale tijd. Een in totaal meer dan 28 uur durende reis.
Inmiddels zijn we vier dagen verder en we hebben nog wel last van de jetlag. Zowel fysiek als mentaal nog wat vermoeid, maar het is hier goed vertoeven. De afgelopen dagen hebben we in het centrum van Auckland doorgebracht. Aucland is een mooie stad. Nooit stil en vanuit het hostel, waar we nu al drie dagen verblijven, ook nooit donker. Vanuit het balkon kijken we uit over een drukke winkelstraat. De mensen hier zijn allemaal zó vriendelijk en willen je allemaal erg graag helpen. Ook heel fijn dat iedereen hier gewoon Engels spreekt. We hebben de afgelopen dagen veel door de stad gewandeld en de omgeving verkend. We hebben ons favourite koffiebarretje al gevonden en genieten volop van de zon (en natuurlijk meteen verbrand), het uitgaansleven ontdekt en heerlijk gegeten.
Morgen beginnen we met de buspas, die we al in Nederland hebben geboekt. We reizen met Stray. Ik heb de ' Go Everywhere pass' en Lars heeft de 'Short Maximus pass'. De routes wijken iets van elkaar af maar we zullen het grootste deel samen reizen. Let the adventure begin!
Voor de zelfde reis, maar dan vanuit andere ogen, verwijs ik jullie door naar Lars zijn pagina: www.larsnieuwzeeland.waarbenjij.nu.
Greetings from far away,
Valerie.
-
17 Februari 2013 - 11:25
Martin:
Mooi hoor !volgens mij ga je er veel plezier hebben en genieten,ik zie je verhalen met je ervaringen met genoegen tegemoet.Veel genieten en groetjes aan lars. -
18 Februari 2013 - 08:25
Ruth:
wauw, super leuk dat je toch hebt besloten om te gaan reizen! Ik probeer je verslagen te blijven volgen, dikke kus van uit India -
18 Februari 2013 - 11:32
Mama:
Lieve Valerie,
Wat fijn om dit te kunnen lezen! Terwijl jullie vlogen, dacht ik maar steeds: hoe ver van huis kun je weg gaan in ruimte en tijd...het kan nog steeds verder! Het duurde voor mijn gevoel ook eindeloos! Ik kan me goed voorstellen hoe blij jullie waren dat je eindelijk met je neus in de zon stond! Daaraan zul je nog een tijdje herinnerd worden, ha ha! Dat neuzen, zoals de maori's toch doen als begroeting, moet je nog maar even uitstellen!
Het is leuk wat je schrijft over de slapende mensen in het vliegtuig, ik had er graag foto's bij gehad, maar begrijp dat dat niet kan. Ik zie uit naar de eerste foto's van jullie hoor! Dank voor jullie bericht. Ik ben heel benieuwd naar de eerste ervaringen van de busreis, en naar de ontdekkingen van het land en de mensen die jullie doen.
Lieve groet, ook aan Lars!
mama -
18 Februari 2013 - 15:56
Rose:
Hallo vliegende Ster,Wat spannend te lezen wat wat je allemaal hebt mee gemaakt,mooi dat je een goede reis hebt gehad, zo lang vliegen,niet te geloven, kan mij voorstellen, dat je blij bent er eindelijk te zijn.
Ik kijk uit naar je volgende verhaal,zo leuk dat ik mag mee genieten met je zijn in een voor mij ook nieuw land!!!!Heel veel plezier, lieve groeten ook voor je vriend Lars, van Rose. -
20 Februari 2013 - 22:12
De Veldkampers:
Lieve Valerie, fijn om een beetje mee te mogen beleven, wat een mogelijkheden in deze tijd. Geniet ervan, het is hier, brrrr erg koud, tot een volgende mail en groet opa en oma.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
