Costa muy Rica

National Park Rincon de la Vieja - La Fortuna - Monteverde - Upala - San José

Costa Rica zit er al weer op voor ons! Vanmorgen vlogen we vanuit San José naar Miami. Hier moeten we 6 uur op de vlucht naar Aruba wachten. Dit geeft mij de gelegenheid om de laatste week van Costa Rica op te schrijven. Het vliegveld hier in Miami is trouwens super groot, dus we vermaken ons wel! Met een 'sky train' kun je naar 4 verschillende hallen met heel veel winkels en restaurants. Maar écht, welkom in Amerika hoor! 18% word suggestief bij de rekening op gezet."Feel free to change it or remove it" maar dan wordt het leuk. De prijzen zijn uiteraard al hoog dus 18% is wel erg fanatiek. Gevraagd dit aan te passen en zou geregeld worden, maar nee werd toch berekend. Bij het navragen krijg je een arrogante "yeah whatever!" gesnauwd en de man loopt demonstratief weg. Uiteindelijk met behulp van de manager is het alsnog aangepast. Dit is vast onderdeel van the American Dream...

Maargoed, positief nu en terug naar Costa Rica: Van Hermosa reden we naar Rincon de Vieja, een nationaal park in het noorden van Costa Rica. Vanaf de accomodatie liepen we in een kwartiertje naar Rio blanco (witte rivier) en bovenaan was een watervalletje waar we konden zwemmen. In het nationale park zelf kon je drie wandelingen doen. Twee naar een grote waterval en een kleine wandeling om de vulkanische activiteiten te bewonderen. Je betaald 15 dollar om in het park te komen dus besloten we twee wandelingen op één dag te doen. Het was indrukwekkend om de geysers en pruttelende modderpoelen te zien. Ik herkende het nog van Rotorua in Nieuw Zeeland, waar ze dat ook hadden. En ook de geur van zwavel, wat aan rotte eieren doet denken, kwam me bekend voor. Na een pauze begonnen we aan wandeling twee, naar één van de twee watervallen. 2 uur heen, 2 uur terug. Het was een relatief zware hike door de bergen, dus continu klimmen en weer dalen. Met het vochtige klimaat verlies je veel vocht en onze water voorraad ging er rap doorheen. We hadden ook al verschillende watervallen gezien dus zijn op een gegeven moment maar weer omgedraaid.

De volgende dag zijn we naar La Fortuna gereden. Hier hebben we de La Fortuna watervallen bezocht en zijn we naar de gratis Hot Springs gegaan. In de omgeving zijn veel Hot Springs, maar overal in luxe resorts. Ook mooi maar we kregen de tip van iemand om bij Tabacon resort onder een geel hek door te gaan (is gewoon legaal en vooral locals gaan er naartoe). Dan kom je bij natuurlijke hot springs uit. We waren bijna de enigen want het was nog vroeg, maar later kwamen er steeds meer mensen. Het is gewoon een stukje rivier met water, door de vulkanische activiteit in de omgeving heeft het een temperatuur tussen de 30 en 50 graden. Het regende super hard maar dat was juist lekker verfrissend. Een dag later zijn we richting het Tenorio Volcano National Park gegaan, vooral bekend door de waterval en Rio Celeste, met azuurblauw water. Het zou een hike zijn van in totaal 6 uur, met onderweg een aantal stops/uitkijk punten. Na een uur kwamen we echter al bij de laatste stop aan. Het punt waar twee rivieren samen komen en door bepaalde mineralen het water op één punt omslaat en een punt een blauwe kleur krijgt. Heel indrukwekkend om te zien. We waren een uur later weer terug en hadden zo nog wat tijd over (geen idee hoe die beste man bij 6 uur komt als wij er 2 uur over doen).

We waren in de buurt van Upala, het stadje dat het zwaarst getroffen is door de orkaan, en we waren wel nieuwsgierig hoe het er een week later bij zou liggen. We hadden op de tv al gezien hoe erg de schade vlak na de orkaan was. Hoe meer we Upala naderden, hoe meer bomen er al om waren gewaaid langs de weg. Overal waren mensen aan het werk om de schade te herstellen. Electiciteitskabels werden vervangen en bomen werden in blokken gezaagd en op geruimd. Je kon nog zien tot waar de modder had gestaan, zeker een meter boven de grond.

Het was 5 december en ik had een zakje pepernoten en snoepgoed meegenomen vanuit Nederland. Remco kwam op het geniale idee om deze daar uit te delen aan de mensen die het écht nodig hadden. De feestmaand gaat immers ook om delen met je naasten. Helaas bedachten we dat te laat en het was te ver om heen en weer te gaan.

Daarnaast zagen we geen zielige mensen. Misschien komt dat wel omdat dit land zó solidair is dat ze meteen alles doen voor de mensen in het getroffen gebied. Costa Rica is trots op hun land. Een rijk land, ookal verdienen ze niet veel en kost leven hier meer dan in Nederland. Toch is er 200.000 miljoen Cordoba (4 miljoen euro) in het land opgehaald voor Upala, waanzinnig veel.

De volgende dag richting Monteverde gereden, wat mij betreft het toetje van de trip door Costa Rica. Als eerste stond ziplinen op het programma, iets waar ik persoonlijk heel erg naar uit heb gekeken. Voor de mensen die niet weten wat het is: bij ziplinen zit je in een tuigje vast aan een kabel, die altijd van boven naar beneden loopt, waardoor je snelheid maakt. Er waren 10 kabels en telkens werd je opgevangen en opnieuw aan de volgende kabel bevestigd. Je hoeft alleen soms te remmen.

En waar kan je dat beter doen dan in de jungle van Monteverde? Nadat we in onze uitrusting werden geholpen kregen we een korte instructie. Ok, let's go! Er zat een mooie opbouw in van de in totaal 10 lijnen. Eerst een paar korte lijnen, om er even in te komen, het remmen te oefenen en je balans te oefenen. Daarna kwamen de lange lijnen en zelfs de langste zipline van Latijns Amerika(1580mtr)! Bij deze lijn zat je niet, maar hing je in een superman houding, met je armen wijd! Heel gaaf, vrij als een vogel "vlieg" je over het regenwoud, woah!! We hebben uitgerekend dat je bij de langste kabel zo'n 55 km per uur gaat, ook al voelt het niet perse heel snel, omdat je zo hoog boven de bomen zit.

Na de 10 lijnen was er nog een optionele Tarzan Swing, en die hebben we ook gedaan. Je weet niet zo goed waar je aan begint, alleen dat je in een vrije val 40 meter naar beneden gaat springen. Een soort bungee jump maar dan rechtop en niet met je hoofd naar beneden. Één voor een loop je over een smalle ladder in de hoogte. Vanaf dat moment gaat het allemaal heel snel. De mannen aan het eind maken je goed vast en dan moet je iets door je knieën. Het hekje word open gegooid en dat is het moment om te springen. Veel tijd om na te denken krijg je niet, dus ik spring. En ik val... En val... De eerste secondes hou ik volgensmij mijn adem in, tot ik zie hoe hoog het is en ik begin te gillen. En dan eindelijk voel je de tegenkracht van het touw en word je met een klap tegen gehouden en van links naar rechts geslingerd. Whoaa, dat was echt heel eng! Maar wel kicken!! Vanaf de grond kijk ik toe als Remco aan de beurt is en ook als hij aan de grond is blijven we even staan kijken. Zó leuk om de reactie van anderen te zien en vooral hoe hard sommigen hun best doen om het maken van geluid te onderdrukken.(https://youtu.be/m8gEx7GZfqU zomaar van YouTube geplukt, dan heb je een idee)

Die avond doen we nog een night walk om wat wildlife te spotten. We hebben geluk want zien na 3 weken eindelijk toekans van dichtbij. Prachtige vogels met gekleurde snavels. Ook zijn we wat zoogdieren waarvan ik de naam niet meer weet, een giftige slang, kikkertjes én een tarantula (vogelspin). Hij zat in zijn holletje en onze gids lokte hem naar buiten door een stokje te bewegen. De spin dacht dat het eetbaar was en kwam plots iets sneller dan verwacht zijn holletje uit. Zoals sommigen van jullie misschien wel weten ben ik echt bang voor spinnen. Ik dijnsde dan ook achteruit en verstopte me achter Remco. Toch is zo'n grote harige spin minder eng dan ik dacht, omdat je zelf op zoek gaat naar de spin en niet andersom. Ook bewegen ze trager en ik weet dat ik niet op hun menu sta. Maar ik ben wel als de dood dat er een slang of spin vanuit de bomen op mijn hoofd valt, brr. Zeker in het pikkedonker.

Gister zijn we vanuit Monteverde naar San José gereden, waar we ons Costa Ricaanse avontuur hebben afgesloten met een hapje en een drankje. We hebben nog contact gehad met een Costa Ricaanse jongen die in San José woont, waar we onze avonturen nog mee gedeeld hebben, en nog wat meer te weten zijn gekomen over het land en de cultuur.

Pura vida!

Op naar Aruba, alweer de laatste bestemming van onze reis.

Groetjes en tot snel!!