Java naar Bali
Door: Valerie
Blijf op de hoogte en volg Valerie
19 April 2013 | Indonesië, Kuta
Jakarta - Bandung - Yogjakarta - Bromo - Denpasar - Kuta
Hallo trouwe lezers,
Een nieuwe update uit het altijd warme Indonesië. De eerste week in verblijven we bij Tom. Hij heeft een prachtig plekje in Zuid Jakarta. Het is even wennen aan het weer hier in de tropen en de smog in de lucht en na een paar dagen werd ik dan ook een beetje ziek. We moesten toch nog wachten op de koffers. Na een paar dagen bellen, mailen en nog eens bellen hebben we ook eindelijk onze bagage en de reis kan beginnen.
Het plan is om in Oostelijke richting over Java te reizen met Bali als eindbestemming. We willen in ieder geval stoppen in Bandung, Yogjakarta en de Bromo vulkaan.
De volgende dag reizen we met de trein door naar Yogjakarta (oud-jakarta). Het uitzicht onderweg is prachtig maar ook armoedig. Rijstvelden, fruitbomen, krottenwijken en nog meer rijst. Wanneer we na zo'n negen uur reizen in Yogja aankomen krijgen we al snel het breaking-news mee; het vliegtuig vanuit Bandung naar Bali, die we overwogen hadden te nemen, in zojuist gecrasht voor de kust van Bali. Gelukkig heeft iedereen het in dit vliegtuig overleefd.
De volgende dag kopen we een Bromo-tour die ons met een stop bij Bromo in Denpasar brengt, in Zuid-Bali. Het is een lange reis naar de Bromo, elf uur maarliefst. Dikwijls moet ik Lars naast me in de bus rustig houden omdat hij op het puntje van zijn stoel het verkeer in de gaten probeerd te houden. Later meer hierover. Na een paar uur slaap gaat de wekker en worden we om 4 uur snachts bij de ingang van het hotel verwacht, om met een busje verder de berg op te rijden. Bromo is immers op zijn mooist bij zonsopgang.
Grappige is wel weer dat op het moment dat je op de parkeerplaats gedropt word, op het punt waar vandaan je de wandeling kunt doen, je het echt helemaal zelf uit moet zoeken. Niemand zegt je welke kant je op moet lopen. Het is zo anders dan in Nieuw-Zeeland. Wanneer je daar zo'n tour koopt, stelt de chaufeur zich voor, hij geeft je onderweg en bij aankomt informatie en je zegt hem weer gedag. Maar hier is niemand die überhoupt weet waar het begin is van de wandeling. Zelfs als je het vraagt, de meeste Indonesiers kunnen geen Engels. Iedereen probeert je een motor, scooter, auto of paard aan te smeren, of ze willen je gids zijn in ruil voor geld en lopen de hele tijd achter je aan. In een groepje met andere backpackers zijn we beginnen te lopen, opzoek naar een pad met witte stenen, het enige dat we wisten. Meer avontuur kun je je niet wensen om 4 uur snachts.
Uiteindelijk hebben we het pad gevonden door voetstappen te volgen en achter mensen aan te lopen. Een zaklamp kun je hier wel gebruiken want je hebt slechts 2 meter zicht. Een buitenaars maanlandschap, in de lichte ochtend schemering, puur genieten. nat het passeren van een prachtige tempel op afstand, omgeven door mist liepen we richting the stairway to heaven. Uiteindelijk waren we nog net op tijd voor de zon op kwam bovenaan de krater. Dat was even puur genieten, wauw! We hadden nog nooit zo iets gezien! De zon zien opkomen, boven de wolken, met prachtig uitzicht. We zagen een andere vulkaan liggen, de tempel, het maanachtige landschap en de krater waar we in keken. Schijnbaar hadden we ook heel erg geluk dat de wolken zo laag stonden en een nóg mooier uitzicht hadden.
Na nog meer dan dertien uur reizen met bus, ferry en weer een bus zijn we die zelfde dag s'avonds aangekomen in Denpasar, de hoofdstad van Bali. Voor die nacht hebben we dan ook eens een goed hotel genomen waar we 250.000 Rhupia voor betaald hebben (zo'n 23 euro). Maar dan heb je ook wat: King Size Bedroom met super groot tweepersoons bed, aparte woonkamer, twee flatscreens en badkamer met een douche waar je verticaal in kunt liggen. Daanaast natuurlijk roomservice, security die voor je de weg vrij maakt wanneer je over wilt steken en op elke zes etages twee zwembaden. In de ochtend een super luxe ontbijt met alles wat je je wensen kunt, iedereen die je groet en glimlacht en live muziek.
We konden er weer tegen aan! De volgende dag een taxi genomen naar Kuta, een touristisch plaatsje aan zee. Hier hebben we ons nu al een paar dagen geamuseerd met cocktails en etentjes en aan het strand gelegen. Als je in Indonesie naar het strand gaat, hoef je eigenlijk niet eens wat mee te nemen van je verblijf. Alles wat je je wensen kunt verkopen ze op het strand. Terwijl jij lekker aan het zonnen bent komt er om de twee minuten iemand om te vragen of je iets wilt kopen. Koude drankjes, ijsjes, handdoeken, armbandjes, schilderijen, hoeden enzovoort.. Ook vragen ze of je surflessen wilt, een parasol wilt huren, pijl en boog wilt schieten, een massagee wil, anything.. Op den duur word dat heel irritant, ook op straat. Mensen roepen continu naar je, of je iets wilt kopen, gaan in de weg staan zodat ze de aandacht krijgen, ze trekken soms zelfs aan je. Kortom: veel te touristisch.
Wel is het grappig dat Aziatische mensen met de Westersen op de foto willen, helemaal als je blond bent en helemaal op het stand. Gister kwam er weer een hele grote groep met Javaanse meisjes aanlopen en ze wilden met ons op de foto. Ze hadden een aantal camera's en ze bleven maar foto's maken, iedereen wilde om de beurt naast mij staan en een vrouw gaf me zelfs haar babytje in de handen, die moest ook met mij op de foto, alsof je helende krachten hebt ofzo... "Okay Okay, last one".
Tot slot nog even iets over het verkeer in Indonesie, voor wie het leuk vind om te lezen.
Het verkeer in Indonesie is een verhaal apart. Er is een overdosis aan scootertjes. Overigens haal je hier geen rijbewijs, nee... Je koopt er een! Voor slechts veertig euro ben je hier verzekerd van je papiertje. Deelnemen aan het verkeer zonder opleiding is dan namelijk geheel op éigen risico.
De regels van het spel zijn simpel:
* We rijden met z’n allen links, tenzij het rechts rijden je beter uitkomt.
* Om aandacht te krijgen van de andere weggebruikers toeter je regelmatig, zeg maar haast aan één stuk.
* Inhalen mag links, maar ook rechts. Het door het verkeer heen zig-zaggen komt veel voor, maar wordt minder op prijs gesteld.
*Spookrijden, geen probleem.
*Tijdens het inhalen houd je alleen rekening met tegenliggers die vrijwel even groot zijn of groter. Een scooter uit tegenovergestelde richting die dreigt in de weg te rijden gaat maar aan de kant, het zandpad op naast de weg.
*Bumper kleven mag. Dit zijn hier zaken waar de Indonesiër graag aan doet. Vaak is een meter afstand tussen jouw en je voorganger voldoende om een scooter tussendoor te persen dus… verklein je de afstand om dat te voorkomen. Bij het langs anderen rijden is 20cm meer regel dan uitzondering.
Bij spoorweg overgangen gelden weer hele andere regels. Veel overgangen worden nog handbediend, dat geeft ruimt voor extra inkomsten voor de spoorwegwachter. Keurig op tijd zet je de lampen en toeters aan en laat de bomen zakken. Meestal een minuut of 5 van te voren. Je wenkt deze man naar je auto, geeft hem 500 of 1000 roepia (zeg maar 40-80 eurocent). Hij kijkt voor je over het spoor en opent de slagbomen.
Zebrapaden; zijn er wel maar dienen alleen als sierelement. Overigens hebben rotondes een zelfde status.
In de drukte van de vele hedendaagse steden geldt het recht van de sterkste. Fietsers hebben niets te zeggen en worden met grote regelmaat van de weg geduwd door voornamelijk grotere auto's en bussen. Brommers kunnen zich handhaven door brutaal genoeg op te treden en een plaatsje op de rijbaan op te eisen.
Auto's en kleine vrachtwagentjes verliezen vervolgens van grote vrachtwagens en intercity-bussen die met 'grof geweld' zich een weg banen door het verkeer. Hierbij worden anderen vaak net niet klem gereden of wordt men met drukke gebaren verstaanbaar gemaakt dat zij toch echt eerder moeten. En zo laat men het ook gebeuren.
Voorrangsregels zijn voor watjes en luiden als volgt:
Geen wielen = geen voorrang.
Twee wielen = geen voorrang.
Vier wielen = geen voorrang, tenzij je groter bent.
Door deze simpele regels is het aantal ongevallen dat wij de laatste dagen gezien hebben beperkt gebleven tot 1.
Kinderen van alle leeftijden zitten achterop de scooters en motoren, vrijwel altijd zonder helm. Soms met papa, mama en drie kinderen op èèn scooter!! Moeders die hun baby's op hun heup voeden met een flesje, achterop de moter of twee benen aan èèn kant is dan ook iets dat je hier regelmatig ziet.
Miscchien kunnen jullie je er nu iets bij voorstellen waarom Lars op het puntje van zijn stoel zit mee te kijken en we om de minuut een bijna-dood-ervaring beleven.
Goed, de weken vliegen om dus ik maak een einde aan deze leerzame blog :)
Tot snel!
Hallo trouwe lezers,
Een nieuwe update uit het altijd warme Indonesië. De eerste week in verblijven we bij Tom. Hij heeft een prachtig plekje in Zuid Jakarta. Het is even wennen aan het weer hier in de tropen en de smog in de lucht en na een paar dagen werd ik dan ook een beetje ziek. We moesten toch nog wachten op de koffers. Na een paar dagen bellen, mailen en nog eens bellen hebben we ook eindelijk onze bagage en de reis kan beginnen.
Het plan is om in Oostelijke richting over Java te reizen met Bali als eindbestemming. We willen in ieder geval stoppen in Bandung, Yogjakarta en de Bromo vulkaan.
De volgende dag reizen we met de trein door naar Yogjakarta (oud-jakarta). Het uitzicht onderweg is prachtig maar ook armoedig. Rijstvelden, fruitbomen, krottenwijken en nog meer rijst. Wanneer we na zo'n negen uur reizen in Yogja aankomen krijgen we al snel het breaking-news mee; het vliegtuig vanuit Bandung naar Bali, die we overwogen hadden te nemen, in zojuist gecrasht voor de kust van Bali. Gelukkig heeft iedereen het in dit vliegtuig overleefd.
De volgende dag kopen we een Bromo-tour die ons met een stop bij Bromo in Denpasar brengt, in Zuid-Bali. Het is een lange reis naar de Bromo, elf uur maarliefst. Dikwijls moet ik Lars naast me in de bus rustig houden omdat hij op het puntje van zijn stoel het verkeer in de gaten probeerd te houden. Later meer hierover. Na een paar uur slaap gaat de wekker en worden we om 4 uur snachts bij de ingang van het hotel verwacht, om met een busje verder de berg op te rijden. Bromo is immers op zijn mooist bij zonsopgang.
Grappige is wel weer dat op het moment dat je op de parkeerplaats gedropt word, op het punt waar vandaan je de wandeling kunt doen, je het echt helemaal zelf uit moet zoeken. Niemand zegt je welke kant je op moet lopen. Het is zo anders dan in Nieuw-Zeeland. Wanneer je daar zo'n tour koopt, stelt de chaufeur zich voor, hij geeft je onderweg en bij aankomt informatie en je zegt hem weer gedag. Maar hier is niemand die überhoupt weet waar het begin is van de wandeling. Zelfs als je het vraagt, de meeste Indonesiers kunnen geen Engels. Iedereen probeert je een motor, scooter, auto of paard aan te smeren, of ze willen je gids zijn in ruil voor geld en lopen de hele tijd achter je aan. In een groepje met andere backpackers zijn we beginnen te lopen, opzoek naar een pad met witte stenen, het enige dat we wisten. Meer avontuur kun je je niet wensen om 4 uur snachts.
Uiteindelijk hebben we het pad gevonden door voetstappen te volgen en achter mensen aan te lopen. Een zaklamp kun je hier wel gebruiken want je hebt slechts 2 meter zicht. Een buitenaars maanlandschap, in de lichte ochtend schemering, puur genieten. nat het passeren van een prachtige tempel op afstand, omgeven door mist liepen we richting the stairway to heaven. Uiteindelijk waren we nog net op tijd voor de zon op kwam bovenaan de krater. Dat was even puur genieten, wauw! We hadden nog nooit zo iets gezien! De zon zien opkomen, boven de wolken, met prachtig uitzicht. We zagen een andere vulkaan liggen, de tempel, het maanachtige landschap en de krater waar we in keken. Schijnbaar hadden we ook heel erg geluk dat de wolken zo laag stonden en een nóg mooier uitzicht hadden.
Na nog meer dan dertien uur reizen met bus, ferry en weer een bus zijn we die zelfde dag s'avonds aangekomen in Denpasar, de hoofdstad van Bali. Voor die nacht hebben we dan ook eens een goed hotel genomen waar we 250.000 Rhupia voor betaald hebben (zo'n 23 euro). Maar dan heb je ook wat: King Size Bedroom met super groot tweepersoons bed, aparte woonkamer, twee flatscreens en badkamer met een douche waar je verticaal in kunt liggen. Daanaast natuurlijk roomservice, security die voor je de weg vrij maakt wanneer je over wilt steken en op elke zes etages twee zwembaden. In de ochtend een super luxe ontbijt met alles wat je je wensen kunt, iedereen die je groet en glimlacht en live muziek.
We konden er weer tegen aan! De volgende dag een taxi genomen naar Kuta, een touristisch plaatsje aan zee. Hier hebben we ons nu al een paar dagen geamuseerd met cocktails en etentjes en aan het strand gelegen. Als je in Indonesie naar het strand gaat, hoef je eigenlijk niet eens wat mee te nemen van je verblijf. Alles wat je je wensen kunt verkopen ze op het strand. Terwijl jij lekker aan het zonnen bent komt er om de twee minuten iemand om te vragen of je iets wilt kopen. Koude drankjes, ijsjes, handdoeken, armbandjes, schilderijen, hoeden enzovoort.. Ook vragen ze of je surflessen wilt, een parasol wilt huren, pijl en boog wilt schieten, een massagee wil, anything.. Op den duur word dat heel irritant, ook op straat. Mensen roepen continu naar je, of je iets wilt kopen, gaan in de weg staan zodat ze de aandacht krijgen, ze trekken soms zelfs aan je. Kortom: veel te touristisch.
Wel is het grappig dat Aziatische mensen met de Westersen op de foto willen, helemaal als je blond bent en helemaal op het stand. Gister kwam er weer een hele grote groep met Javaanse meisjes aanlopen en ze wilden met ons op de foto. Ze hadden een aantal camera's en ze bleven maar foto's maken, iedereen wilde om de beurt naast mij staan en een vrouw gaf me zelfs haar babytje in de handen, die moest ook met mij op de foto, alsof je helende krachten hebt ofzo... "Okay Okay, last one".
Tot slot nog even iets over het verkeer in Indonesie, voor wie het leuk vind om te lezen.
Het verkeer in Indonesie is een verhaal apart. Er is een overdosis aan scootertjes. Overigens haal je hier geen rijbewijs, nee... Je koopt er een! Voor slechts veertig euro ben je hier verzekerd van je papiertje. Deelnemen aan het verkeer zonder opleiding is dan namelijk geheel op éigen risico.
De regels van het spel zijn simpel:
* We rijden met z’n allen links, tenzij het rechts rijden je beter uitkomt.
* Om aandacht te krijgen van de andere weggebruikers toeter je regelmatig, zeg maar haast aan één stuk.
* Inhalen mag links, maar ook rechts. Het door het verkeer heen zig-zaggen komt veel voor, maar wordt minder op prijs gesteld.
*Spookrijden, geen probleem.
*Tijdens het inhalen houd je alleen rekening met tegenliggers die vrijwel even groot zijn of groter. Een scooter uit tegenovergestelde richting die dreigt in de weg te rijden gaat maar aan de kant, het zandpad op naast de weg.
*Bumper kleven mag. Dit zijn hier zaken waar de Indonesiër graag aan doet. Vaak is een meter afstand tussen jouw en je voorganger voldoende om een scooter tussendoor te persen dus… verklein je de afstand om dat te voorkomen. Bij het langs anderen rijden is 20cm meer regel dan uitzondering.
Bij spoorweg overgangen gelden weer hele andere regels. Veel overgangen worden nog handbediend, dat geeft ruimt voor extra inkomsten voor de spoorwegwachter. Keurig op tijd zet je de lampen en toeters aan en laat de bomen zakken. Meestal een minuut of 5 van te voren. Je wenkt deze man naar je auto, geeft hem 500 of 1000 roepia (zeg maar 40-80 eurocent). Hij kijkt voor je over het spoor en opent de slagbomen.
Zebrapaden; zijn er wel maar dienen alleen als sierelement. Overigens hebben rotondes een zelfde status.
In de drukte van de vele hedendaagse steden geldt het recht van de sterkste. Fietsers hebben niets te zeggen en worden met grote regelmaat van de weg geduwd door voornamelijk grotere auto's en bussen. Brommers kunnen zich handhaven door brutaal genoeg op te treden en een plaatsje op de rijbaan op te eisen.
Auto's en kleine vrachtwagentjes verliezen vervolgens van grote vrachtwagens en intercity-bussen die met 'grof geweld' zich een weg banen door het verkeer. Hierbij worden anderen vaak net niet klem gereden of wordt men met drukke gebaren verstaanbaar gemaakt dat zij toch echt eerder moeten. En zo laat men het ook gebeuren.
Voorrangsregels zijn voor watjes en luiden als volgt:
Geen wielen = geen voorrang.
Twee wielen = geen voorrang.
Vier wielen = geen voorrang, tenzij je groter bent.
Door deze simpele regels is het aantal ongevallen dat wij de laatste dagen gezien hebben beperkt gebleven tot 1.
Kinderen van alle leeftijden zitten achterop de scooters en motoren, vrijwel altijd zonder helm. Soms met papa, mama en drie kinderen op èèn scooter!! Moeders die hun baby's op hun heup voeden met een flesje, achterop de moter of twee benen aan èèn kant is dan ook iets dat je hier regelmatig ziet.
Miscchien kunnen jullie je er nu iets bij voorstellen waarom Lars op het puntje van zijn stoel zit mee te kijken en we om de minuut een bijna-dood-ervaring beleven.
Goed, de weken vliegen om dus ik maak een einde aan deze leerzame blog :)
Tot snel!
-
19 April 2013 - 11:26
Jeanny:
In een woord g e w e l d i g. Ik heb genoten van je verslag en ben blij dat er engeltjes op jullie beiden schouders zitten ivm de vliegtuig crash op Bali.
Liefs, Jeanny
-
19 April 2013 - 11:58
Marjet:
Jullie zijn echt nog even in een 'andere' wereld, getuige de foto's en de verhalen.
Er wordt wel eens gezegd dat de volksaard mede bepaald wordt door het land dat bewoond wordt, het klimaat, de bodemgesteldheid, enz. en misschien ook de schoonheid ervan. Als ik die prachtige natuur zie, in een land waar het altijd zo broeierig warm is: wat doet dat aan een mens? Go with the flow?
Wat is de volksaard van een Javaan? Een Balinees? Ze lijken zich minder druk te maken dan wij om regels en afspraken, daar kunnen jullie over meepraten. Het is niet makkelijk om te schakelen, denk ik. Het verschil is wel héél groot! De cultuur, maar ook het klimaat, de natuur. Ik hoop dat jullie nog even genieten van de schoonheid van het tropische land. Het is misschien straks thuis ook wel een beetje saai. Ik moest wel lachen om de beschrijving van de verkeersregels, of liever, het gebrek er aan. Levert in elk geval mooie verhalen op!
Pas goed op jezelf en op elkaar!
Marjet
-
19 April 2013 - 21:44
Martin:
Hoi Valerie en lars,
Mooi om je verslag te lezen van wat jullie allemaal mee maken,Wat een wereld van verschil zo als je beschrijft niet alleen klimaat maar ook het andere volk met zijn gewoontes.Goed om zo eens mee te maken en ervaren hoe ze zo anders zijn dan wij thuis en nieuw zeeland, totaal verschillend. Je kan het mooi verwoorden,geniet er nog maar een paar weken van en let goed op elkaar want zo als ik het begrijp kun je niet echt vertrouwen op een ander.Ga je nog weer terug naar tom en heb je nog andere plannen voor de laatste weken ? Geniet ook vooral van de natuur en het andere vreemde wat je allemaal mee maakt ,hier thuis zal het eerst wel weer saai zijn ,gr. Martin -
20 April 2013 - 10:48
De Veldkamp:
Wat een belevenissen ik ben blij dat ik niet in jullie schoenen sta, wat een stress zou ik hebben.Veel plezier nog de resterende tijd, en dan horen en zien we jullie graag weer in ons kikkerlandje, eindelijk en beetje lente. Met hartelijke groet Oma. -
20 April 2013 - 10:53
Develdkamp:
Halloe Valerie,
Wat een belevenissen. Ik ben blij dat ik niet in jullie schoenen sta. Dan stond ik stijf van de stress!. Geniet van de resterende tijd en dan zien we jullie graag terug in ons kikkkerlandje, waar de lente nu is door- gebroken. met hartelijke groet Oma ( en Opa.) -
26 April 2013 - 17:29
Borgert:
Super om te lezen. Je laat het ons helemaal mee beleven. Zo krijg ik nog eens wat te horen en die verkeersregels kende ik ook nog niet. Mooi dat culturen ondanks uitwisseling met toeristen, televisie en internet toch nog verschillen. Hoe zit dat met de geuren??? Nog leuke winkeltjes gezien? Zie jij jezelf daar al werken / wonen? Ben ook benieuwd of je met zo'n reis iets anders in het leven gaat staan. Nog een hele fijne tijd samen. Hartelijke groet, Borgert. -
28 April 2013 - 07:43
Theo En Sonja:
Hoi Valerie en Lars,
We hebben genoten van je belevenissen tot nu toe. Verrast dat jullie naar Indonesië gingen, maar ook mooi om een niet westers land te willen ontdekken. We wensen jullie nog een hele fijne laatste week. Goede vlucht!
Groetjes, Theo, Sonja en de jongens -
12 Mei 2013 - 11:57
Valerie Blablaa:
Hallo Borgert!
Dankje wel voor je reactie! Inderdaad, een ernorm verschil in cultuur. Nieuw-Zeeland en Indonesië gaven zo een enorm contrast. Ik ben erg blij met de volgorde en de keuze van de landen als eerste reis. Wat in Nieuw-Zeeland opviel qua geuren was dat er er zo ongelovelijk schoon kon ruiken. Met als hoogtepunt het regenwoud, de geur van groene planten en super schone lucht. Parfumerieen heb je daar alleen in Commerciele zin geloof ik, net zoals Indonesië, behalve dat de geuren daar nep waren. Aan Indonesie viel juist het tegen over gestelde op; het ruikt overal naar warme uitlaatgassen en schone lucht is erg ver te zoeken. Wel werd je verleid door de heerlijke geuren van Indonesisch eten; zoals verse vis en mais van de barbeque, op de vele marktjes. Het eten ruikt en is hier, na mijn smaak, heel erg lekker.
Ik zie mezelf eerder wonen in Nieuw-Zeeland dan in Indonesië. Dat Westerse is toch iets fijner om als thuis te hebben, maar qua reizen trekt Azie me juist heel erg.
Ik denk dat je zeker anders in het leven gaat staan na zo'n reis, maar misschien nog wel veel meer als je je ergens vestigd, zoals Rosanne. In een project werkt of ergens tijdelijk gaat wonen en werken.
Ik kom snel langs in de Super Natuur, groetjes!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
