Jakarta
Blijf op de hoogte en volg Valerie
06 April 2013 | Indonesië, Batavia
Goede middag! ...geloof ik.
Wat is er veel gebeurd, in de afgelopen achtenveertig uur! Na eerst een hele nacht op het vliegveld in Auckland te hebben doorgebracht, hadden we heel vroeg het vliegtuig genomen naar Sydney. We hadden twee losse vluchten geboekt met verschillende vliegmaatschappijen. We moesten in Sydney eerst door de controle om officieel het land binnen te komen, voor dat we de bagage op konden halen en opnieuw in te checken. We konden niet door naar de bagage zonder visum, die we niet hadden. Het was voor ons enkel een overstap, dus we waren in de veronderstelling dat de bagage wel doorgevoerd werd. We hadden niet veel tijd om over te stappen dus daar begon de paniek. Iedereen gevraagd en van het kastje naar de muur gestuurd...
Uiteindelijk kwam er een vrouw van Jetstar, waar we mee vlogen en ze belde iemand om onze bagage op ons volgende vliegtuig te zetten. Ze zei dat het geregeld was en dat we in Kuala Lumpur wel onze bagage op moesten halen, daar heb je geen visum nodig. Gelukkig waren we nog op tijd en ook de vlucht ging goed. In Kuala Lumpur konden we onze bagage niet vinden en ze konden ook niet nakijken of het goed was gegaan omdat we geen bagtag nummer hadden gekregen, omdat die vrouw in Sydney dat voor ons had geregeld. Uiteindelijk zegt iedereen dat het goed komt en dat moet je dan maar aannemen, je hebt geen keus.
In jakarta aangekomen begint een werkelijke nachtmerrie. Bij de controle, voor dat je naar de bagage gaat wachten we op een visum, deze is dertig dagen geldig. We hadden er niet bij stil gestaan dat het misschien een probleem zou zijn dat we geen terugticket hadden. We hadden die nog niet, omdat er wat tussen kwam bij het reisbureau waardoor het even duurde. De chagrijnige man in kwestie zei dat we zonder terugticket geen visum konden krijgen en dus Indonesië niet inmochten. We moesten onze vakantie hier beëindigen en moesten een ticket naar huis kopen zei hij. Hij begon steeds zachter en serieuzer te praten. Lars en ik waren gesloopt van de drie vluchten en het vele wachten en het huilen stond ons nader dan het lachen. Ik zag Indonesië al aan me voorbij gaan... Dit kon niet waar zijn! Op een gegeven moment liet hij ons kiezen, of we Indonesië in wilden of niet. We snapten het niet: natuurlijk wilden we Indonesië in, we hadden er alles voor over! We moesten hem elk twee miljoen rhupia betalen. Geeeeen idee dat de corruptie al bij de douane begon en dat was onze eerste kennismaking met de cultuur van het land. Enfin, we betaalden ons leergeld en gingen door naar de bagage. De bagage was -zoals we niets anders verwachten op dat moment- niet aanwezih. We wilden eigenlijk gewoon zo snel mogelijk weg van deze nachtmerrie en zijn met een taxi die Tom voor ons geregeld had naar zijn huis gegaan. De taxichauffeur had al die tijd op ons staan wachten met een bordje "Lars & Valerie". Dat is dan weer de positieve keerzijde aan de cutuur.
In de taxi wisten we niet wat we zagen. Zijn hier geen verkeersregels? Snelheidslimiet? Na een uur in de taxi kwamen we aan. Eerst moeten we door de security omdat je naar een rijke buurt van Jakarta gaat. Een prachtige villa omgeven door groen. In de tuin ligt een zwembad en er is een tennisbaan.
Tom verwelkomt ons hartelijk en in de tuin eten we ons ontbijt... Of avondeten... We wisten het op dat moment niet meer. We hebben nog tot een uurtje of vijf s'nachts gekletst en Tom heeft ons heel veel verteld over Indonesië en over al zijn reizen. We wisten dat het normaal is om af te dingen maar dat je zo word afgegezet telkens, dat iedereen corrupt is, wisten we niet. We hebben die goeie man op het vliegveld samen gewoon vier maanden aan salaris gegeven!! We waren angstig en onzeker op dat moment en dat wist ie maar al te goed. Dat lukt maar een keer, op die manier. Tom zegt dat je een politie agent al makkelijk om kunt kopen voor 500.000 rhupia, wat voor ons nog geen vier euro is, maar voor hun heel veel! De twee miljoen was dus een goede eerste les.
Tom vertelde ook opmerkelijke feitjes bijvoorbeeld over dat we zo dicht bij de evenaar zijn. Zo zitten er hier vier seizoenen in de bomen: er zijn altijd groene nieuwe lente blaadjes maar ook altijd herfstblaadjes die dwarrelen. Er moet dus het hele jaar door blad geveegd worden. De temperatuur is hier altijd gelijk. Het hele jaar door is het 32 graden Celsius overdag en snachts 26 graden Celsius. De zonsondergang is in tien minuten (waar je direct op de evenaar zit is het meteen van het een op andere moment donker) ook heb je om twaalf uur geen schaduw, alleen onder je.
De eerste dagen hier, word het wachten op de tassen, plannen maken, uitrusten en genieten.
Ik vind dat het echte reizen nu pas echt begint. Indonesië voelt zoveel verder weg dan Nieuw Zeeland. Nieuw Zeeland is heel erg mooi en heeft natuur die wij nog nooit hadden gezien maar het is er heel westers. Iedereen praat gewoon Engels en je word niet opgelicht. Hier is het zo anders. Je zit hier midden in de tropen, in een stad met meer dan twintig miljoen inwoners. Een stad zonder centrum, krottenwijken en villabuurten.
Kortom: wij gaan onze culture shock even verwerken en tot snel!
Valerie.
Wat is er veel gebeurd, in de afgelopen achtenveertig uur! Na eerst een hele nacht op het vliegveld in Auckland te hebben doorgebracht, hadden we heel vroeg het vliegtuig genomen naar Sydney. We hadden twee losse vluchten geboekt met verschillende vliegmaatschappijen. We moesten in Sydney eerst door de controle om officieel het land binnen te komen, voor dat we de bagage op konden halen en opnieuw in te checken. We konden niet door naar de bagage zonder visum, die we niet hadden. Het was voor ons enkel een overstap, dus we waren in de veronderstelling dat de bagage wel doorgevoerd werd. We hadden niet veel tijd om over te stappen dus daar begon de paniek. Iedereen gevraagd en van het kastje naar de muur gestuurd...
Uiteindelijk kwam er een vrouw van Jetstar, waar we mee vlogen en ze belde iemand om onze bagage op ons volgende vliegtuig te zetten. Ze zei dat het geregeld was en dat we in Kuala Lumpur wel onze bagage op moesten halen, daar heb je geen visum nodig. Gelukkig waren we nog op tijd en ook de vlucht ging goed. In Kuala Lumpur konden we onze bagage niet vinden en ze konden ook niet nakijken of het goed was gegaan omdat we geen bagtag nummer hadden gekregen, omdat die vrouw in Sydney dat voor ons had geregeld. Uiteindelijk zegt iedereen dat het goed komt en dat moet je dan maar aannemen, je hebt geen keus.
In jakarta aangekomen begint een werkelijke nachtmerrie. Bij de controle, voor dat je naar de bagage gaat wachten we op een visum, deze is dertig dagen geldig. We hadden er niet bij stil gestaan dat het misschien een probleem zou zijn dat we geen terugticket hadden. We hadden die nog niet, omdat er wat tussen kwam bij het reisbureau waardoor het even duurde. De chagrijnige man in kwestie zei dat we zonder terugticket geen visum konden krijgen en dus Indonesië niet inmochten. We moesten onze vakantie hier beëindigen en moesten een ticket naar huis kopen zei hij. Hij begon steeds zachter en serieuzer te praten. Lars en ik waren gesloopt van de drie vluchten en het vele wachten en het huilen stond ons nader dan het lachen. Ik zag Indonesië al aan me voorbij gaan... Dit kon niet waar zijn! Op een gegeven moment liet hij ons kiezen, of we Indonesië in wilden of niet. We snapten het niet: natuurlijk wilden we Indonesië in, we hadden er alles voor over! We moesten hem elk twee miljoen rhupia betalen. Geeeeen idee dat de corruptie al bij de douane begon en dat was onze eerste kennismaking met de cultuur van het land. Enfin, we betaalden ons leergeld en gingen door naar de bagage. De bagage was -zoals we niets anders verwachten op dat moment- niet aanwezih. We wilden eigenlijk gewoon zo snel mogelijk weg van deze nachtmerrie en zijn met een taxi die Tom voor ons geregeld had naar zijn huis gegaan. De taxichauffeur had al die tijd op ons staan wachten met een bordje "Lars & Valerie". Dat is dan weer de positieve keerzijde aan de cutuur.
In de taxi wisten we niet wat we zagen. Zijn hier geen verkeersregels? Snelheidslimiet? Na een uur in de taxi kwamen we aan. Eerst moeten we door de security omdat je naar een rijke buurt van Jakarta gaat. Een prachtige villa omgeven door groen. In de tuin ligt een zwembad en er is een tennisbaan.
Tom verwelkomt ons hartelijk en in de tuin eten we ons ontbijt... Of avondeten... We wisten het op dat moment niet meer. We hebben nog tot een uurtje of vijf s'nachts gekletst en Tom heeft ons heel veel verteld over Indonesië en over al zijn reizen. We wisten dat het normaal is om af te dingen maar dat je zo word afgegezet telkens, dat iedereen corrupt is, wisten we niet. We hebben die goeie man op het vliegveld samen gewoon vier maanden aan salaris gegeven!! We waren angstig en onzeker op dat moment en dat wist ie maar al te goed. Dat lukt maar een keer, op die manier. Tom zegt dat je een politie agent al makkelijk om kunt kopen voor 500.000 rhupia, wat voor ons nog geen vier euro is, maar voor hun heel veel! De twee miljoen was dus een goede eerste les.
Tom vertelde ook opmerkelijke feitjes bijvoorbeeld over dat we zo dicht bij de evenaar zijn. Zo zitten er hier vier seizoenen in de bomen: er zijn altijd groene nieuwe lente blaadjes maar ook altijd herfstblaadjes die dwarrelen. Er moet dus het hele jaar door blad geveegd worden. De temperatuur is hier altijd gelijk. Het hele jaar door is het 32 graden Celsius overdag en snachts 26 graden Celsius. De zonsondergang is in tien minuten (waar je direct op de evenaar zit is het meteen van het een op andere moment donker) ook heb je om twaalf uur geen schaduw, alleen onder je.
De eerste dagen hier, word het wachten op de tassen, plannen maken, uitrusten en genieten.
Ik vind dat het echte reizen nu pas echt begint. Indonesië voelt zoveel verder weg dan Nieuw Zeeland. Nieuw Zeeland is heel erg mooi en heeft natuur die wij nog nooit hadden gezien maar het is er heel westers. Iedereen praat gewoon Engels en je word niet opgelicht. Hier is het zo anders. Je zit hier midden in de tropen, in een stad met meer dan twintig miljoen inwoners. Een stad zonder centrum, krottenwijken en villabuurten.
Kortom: wij gaan onze culture shock even verwerken en tot snel!
Valerie.
-
06 April 2013 - 12:24
Melissa:
Nou, laat het een goede les zijn dan! Dat iedereen en alles daar corrupt is.. Hoe veel is 2 miljoen rhupia dan? Voor jullie ook nog een boel geld of viel het wel mee?
Heel veel plezier, en hopelijk genieten jullie er nog meer van dan van nieuw zeeland!
-
06 April 2013 - 12:29
Valerie:
2 mil. Rhupia is ongeveer 157 euro.. Voor.ons al veel geld dus! Hij heeft griste het uit onze handen en heeft het natuurlijk in eigen zak gestoken, hij is echt blij nu. We hadden makkelijk de helt kunnen betalen als we wisten dat alles op is te lossen met geld en álles hier te koop is! -
06 April 2013 - 18:48
Ans:
Oei, wat een reis. Idd nu begint het reizen echt.
Hoop dat juliie de bagage snel terugkrijgen.
In Indonesië ben je nooit alleen, overal zijn mensen en is er (veel) geluid etc. etc.
Maar het leeft wel en dat is prachtig!!!
De mensen lachen altijd, dus je weet het nooit precies?
Wij Europeanen vallen daar op, ben je hier van bewust!
Valerie let goed op en pas goed op jezelf!
Draag kostbare bagage uit het zicht en op je huid.
Blijf bij elkaar... zeg dat je getrouwd bent. In de tijd toen wij in Indonesië waren (is trouwens al wel weer lang geleden) was het heel ongebruikelijk om als ongetrouwd stel samen te zijn!?
In het oosten van Java zijn veel prachtige bezienswaardigheden, wij vonden het daar destijds veel prettiger om te verblijven dan in Jakarta zelf.
Let ook goed op je hygiene, je wordt er snel ziek.
Maar boven al deze reistips van je oude tante, heel veel plezier de komende weken!
Don't panic, dat doen de Indo's ook niet.
-
06 April 2013 - 19:57
Martin:
He Hallo samen,
Wat een verhaal zeg je doet zo in een korte tijd veel ervaring op !Fijn dat jullie daar een goede betrouwbare basis hebben van waar je nog veel kan ervaren .Rust eerst maar even goed uit na deze innoverende reis.Pas goed op elkaar en ga veel genieten ,groetjes. -
07 April 2013 - 05:25
Valerie:
@Ans Tom woont hier zes jaar dus hij weet heel goed hoe de mensen zijn, hoe het land is en hoe je hier met elkaar om moet gaan. Hij zegt dat de mensen hier heel betrouwbaar zijn. Ze zullen je niet bestelen, alleen meer geld vragen. Ze zullen je portomonee bewijze van spreken terug brengen en je zoeken, als je deze laat liggen! Dat kan je je niet voorstellen. Wij dachten juist dat we hier heel goed op moesen letten, dat doen we nog wel, maar mensen behandelen je hier zo anders. Zeker als je blond en blank bent, zoals ik. Ze zien dat je buitenlands bent en dat je veel geld hebt, je voelt je hier echt beroemd!! Mensen kijken je na en willen met je op de foto! Gister gingen we naar een groot warenhuis met Tom, belgische frieten halen in een heel klein cafetje, waar het eerst heel rustig was, maar toen wij er zaten heel druk werd. Tom zei dat het best kan dat dat kwam omdat wij er zaten. Ze kijken tegen je op, hier zitten de 'rijken'. Ook in de drogist komen ze naar je toe om je te helpen, alle deodorants laten ruiken... En over dat ziek zijn, dat klopt! Je moet uitkijken met eten dat je op straat koopt van kraampjes en geen water uit de kraan drinken. Gister heb ik per ongelijk een glas water uit de kraan gedronken, je moet zo attent daar op zijn, het gaat uit automatisme!! Je word dan hoogstwaarschijnlijk ziek, krijgt diarree. Wonder boven wonder ben ik niet ziek geworden en is dit ook weer een hele grote les voor mij. Ondangs de moeheid heel oplettend zijn wat je doet en aanraakt.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
